از آنجایی که ایمپلنت در تماس مستقیم با استخوان است، توسط غشای پریودنتال دندان‌های طبیعی که بافر و بازخورد نیرو را فراهم می‌کند، محافظت نمی‌شود. به راحتی تحت تاثیر نیروی گاز گرفتن نامناسب قرار می گیرد. نیروی بایت بیش از حد و نیروی جانبی ضعیف منجر به جذب استخوان آلوئولی می شود. بنابراین، هنگام استفاده از ایمپلنت های دندانی برای اولین بار، لازم است از غذای نرم به سفت تر تبدیل شده و به تدریج غذا بارگذاری شود. در آینده نیز باید از گاز گرفتن اجسام سخت و به خصوص غذاهای سفت خودداری کنید. در صورت مشاهده هر گونه ناهنجاری در حین استفاده، مانند برخورد تصادفی ایمپلنت توسط نیروی خارجی، شل بودن ایمپلنت، قرمزی، دردناک بودن لثه ها و خونریزی هنگام مسواک زدن، باید به موقع به پزشک مراجعه کنید.
علاوه بر این، ساختارهای مختلف ایمپلنت های دندانی توسط پیچ یا چسب به هم متصل می شوند. اتصالات مکانیکی به دلیل عمر خستگی و خواص مکانیکی محدود شده‌اند که می‌تواند به راحتی قسمت‌های مختلف اتصال ایمپلنت را شل کند. اتصالات چسب می تواند به دلیل شل شدن یا پیری چسب، ترمیم را شل کند. شل شدن قطعات و جذب استخوان آلوئولی اغلب از تظاهرات اضافه بار ایمپلنت است و بیماران باید به موقع برای تنظیم بایت و تعمیر مجدد ایمپلنت به بیمارستان مراجعه کنند.
ایمپلنت های دندانی عموماً در برابر سایش مقاوم تر از دندان های طبیعی هستند. پس از استفاده طولانی مدت، میزان سایش ممکن است با دندان های مجاور ناسازگار باشد. این ممکن است باعث شود ایمپلنت در حین جویدن زودتر با دندان های دیگر تماس پیدا کند و در نتیجه نیروی بایت بیش از حد ایجاد شود. در این زمان باید به بیمارستان نیز مراجعه کنید تا از پزشک متخصص بخواهید که آن را به موقع تنظیم کند.
